PO PIERWSZE: PROSTOTA „Mechanik: Prawo zemsty” w reżyserii Simona Westa, to remake – podobno klasycznego, ale ja przyznaję, że nigdy wcześniej o nim nie słyszałam – filmu sensacyjnego z 1972 roku o tym samym tytule (reż. Michael Winner). Wtedy w główną rolę zabójcy do wynajęcia wcielił się Charles Bronson. 40 lat później, już z innym podejściem do kina sensacyjnego niż w czasach pierwowzoru „Mechanika”, rolę reinterpretuje Jason Statham. Kto widział jego rozbudowaną klatę, wie, że to dobra zmiana i bez oglądania produkcji z lat 70. Artur Bishop (Jason Statham) to słynny na całym świecie – w odpowiednich kręgach oczywiście – eliminator zwany w półświatku mechanikiem. Wsławił się ponadprzeciętną umiejętnością tuszowania prawdziwych powodów śmierci swoich ofiar. Chcesz zabić bossa mafii narkotykowej tak, by wyglądało to na wypadek? A może sławnego przywódcę sekty? W takich chwilach dzwonisz po Bishopa. Pasmo sukcesów musi się jednak kiedyś skończyć. Dla Bishopa to moment, w którym dostaje zlecenie na swojego mentora (Donald Sutherland) – rzekomo zdrajcę – i wykonuje je, a później postanawia wdrożyć w świat mechaników jego syna. I to właśnie, ta decyzja, staje się źródłem pierwszych poważnych problemów płatnego zabójcy. Konstrukcja fabularna filmu Westa jest tak prosta i wtórna, że sama w sobie nie byłaby w stanie nikogo przy ekranie zatrzymać. Brakuje jej choćby najkrótszych wątków pobocznych. Całość bez problemu zmierza od punktu A do punktu B nie zaliczając żadnej wpadki. Być może jest to zresztą przepis na sukces. Zwykle bowiem, to właśnie przekombinowanie z dziedziny akcji okazuje się gwoździem do trumny podobnego filmu. Tutaj, gdzie wszystko bazuje na dynamicznej akcji, zwyczajnie trudno coś zepsuć. Innymi słowy: „Mechanik: Prawo zemsty” to półtorej godziny albo rozwałki, albo angażujących wymyślnością przygotowań do niej. I to naprawdę wymyślnych. Już otwierająca scena zabójstwa w basenie daje widzowi ogląd na to z jakiego rodzaju finezją będzie miał do czynienia. To nie „John Wick”, gdzie wkurzony koleś idzie na solo z całą armią, popisując się ponadprzeciętną celnością. W „Mechaniku” liczy się zdecydowanie i wykorzystywanie luk. Nawet najbardziej obeznani z kinem akcji widzowie znajdą w produkcji kilka nieznanych lub po prostu niewyświechtanych jeszcze sposobów na morderstwo. Film Simona Westa to jednak tak naprawdę Jason Statham i jego postać. Cała reszta, chociaż przykuwa uwagę, to bez charyzmatycznej postaci wiodącej nie byłaby w stanie porwać widza na dłużej. Bishop jest bohaterem raczej nietypowym – bezwzględny, gotowy wykonać każde zlecenie niezależnie od prywatnych uczuć żywionych wobec ofiary, ale jednocześnie wyznający specyficzny kodeks honorowy. To płatny zabójca, który lubi swoją fuchę, ale w tym samym momencie wydaje się też ostatnim bastionem sprawiedliwości, jedyną osobą posiadającą odpowiednie umiejętności, by ocalić świat przed utonięciem w szambie. Fantastycznie zostało to skontrowane z postacią syna zamordowanego mentora, Stevem (Ben Foster) – porywczym, nieokiełznanym i krnąbrnym dzieciakiem, któremu w ogóle się nie kibicuje, choć przecież morduje on dokładnie tych samych bandziorów, którymi zajmuje się Bishop. Prostotę i niewymagający charakter produkcji podkreślają również inne z wykorzystanych środków wyrazu. Muzyka to niewyszukane nuty, często typowe dla otoczenia w danej scenie, które zapomina się wraz z nastaniem kolejnego punktu scenariusza. Wizualnie dzieje się sporo, ale nie z powodu wymyślności efektów specjalnych, a raczej ciekawie i z wyczuciem wyreżyserowanych walk, w których próżno szukać przesadzonych reakcji, tak aktualnie popularnych. Jest widowiskowo, ale i naturalnie. Nie da się ukryć, że „Mechanik: Prawo zemsty” to żadne arcydzieło. Film został zrealizowany jednak na tyle solidnie, że spędzenie z nim półtorej godziny nie jest żadnym wysiłkiem. Wprost przeciwnie, produkcja Westa stanowi doskonały sposób na kompensację codziennych trosk i zmartwień. Ogląda się ją z zaangażowaniem, jakkolwiek bez bardzo intensywnego napięcia. Jest jak ulubione kapcie w chłodny dzień, które ktoś wcześniej położył jednak na grzejniku – niby taki sam jak kino akcji zwykle ostatnio bywa, ale z niespodziewanymi bonusami. Film jest dostępny na platformie Netflix. About Latest Posts Doktorantka Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Łódzkiego zajmująca się przemianami polskiej krytyki filmowej. Absolwentka filmoznawstwa oraz twórczego pisania na Uniwersytecie pisarka, która wciąż nie może znaleźć czasu, by skończyć drugi tom debiutanckiego cyklu "Przed Czasem". Amatorka wszelakich tekstów kultury - od kina klasy B do perełek z Sundance, od młodzieżowego fantasy do southern gothic czy Prousta. Perfekcjonistka, która wiecznie znajduje się w niedoczasie. Bywa, żem płaczliwa (co Kamil dzielnie znosi).Dotychczas współpracowałam z: organizacją Polacy nie gęsi, Ińskie Point. Moim wcześniejszym projektem był
Eliminuje na zlecenie terrorystów i gangsterów precyzyjnie niczym mechanik. Wolny czas spędza na restaurowaniu starego samochodu. Pewnego dnia otrzymuje rozkaz zlikwidowania oskarżonego o zdradę Harry'ego McKenny, który nie tylko był jego przyjacielem, lecz także nauczycielem. W życie najemnika wkrada się niepewność, jednak prawaNieczęsto zdarza się, żebym po pierwszym zobaczeniu zwiastuna “nakręcił się” na jakiś film do tego stopnia, żeby niemal odliczać godziny do seansu, na który zarezerwowane przeze mnie bilety już grzecznie czekają w kasie kina. Jeszcze rzadziej ma to miejsce, gdy spodziewam się filmu słabego, który zapowiada się na przekombinowany thriller z kompletnie bzdurnym scenariuszem. Jednak wbrew zdrowemu rozsądkowi, wszelkiej logice i zaleceniom lekarza zakochałem się w zwiastunie Prawa zemsty już od… nie, wcale nie od pierwszych sekund, tylko od słów wypowiadanych przez panią burmistrz: “Mamy go pod kluczem i nadal zabija ludzi?”. W tym momencie każdemu normalnemu widzowi zapaliłaby się w głowie ostrzegawcza kontrolka. Ja natomiast poczułem, że oto na moich oczach powstaje kolejny przedstawiciel elitarnego gatunku “tak zły, że aż dobry”. Przysposobiłem się więc w adekwatny do sytuacji humor i podjąłem się wyprawy do kina w celu zaspokojenia moich nietypowych oczekiwań. A to było tak… Clyde Shelton (Gerard Butler) to uzdolniony inżynier, który w wyniku napadu traci żonę i córkę, a sam zostaje ranny. Przestępcy zostają złapani, a o ich skazanie walczy chorobliwie ambitny prawnik Nick Rice (Jamie Foxx). Obawiając się porażki na sali sądowej, postanawia wbrew woli Clyde’a pójść na ugodę z jednym z zabójców, ustalając z nim, że za złagodzenie wyroku obciąży zeznaniami drugiego, zapewniając tym samym prokuratorowi zwycięstwo, które będzie mógł sobie wpisać do statystyki w celu chełpienia się niemal stuprocentową skutecznością. Tymczasem skrzywdzony i oszukany mąż i ojciec zaszywa się gdzieś na dziesięć lat, przygotowując nie tylko plan zemsty, ale również wiadomość dla świata. Więc tak: Butler jest kolejnym filmowym mordercą, który przez swoje działania chce zmieniać ludzką mentalność i naprawiać błędy rządzących. W Prawie zemsty bierze on na warsztat amerykański system sprawiedliwości, wskazując na jego ułomność i bezduszność. Stop! Co to za słowo, które pojawiło się w głębi mojej czaszki i przeszło na koniec języka? Myśl przewodnia? Przesłanie? Nie, tylko nie to! Film może przez to nie wcisnąć gazu do dechy i nie przekroczyć magicznej granicy “… że aż dobry” zostając w miejscu “tak zły… że brak słów”. Całe szczęście ktoś za kamerą w miarę szybko się opamiętuje i umieszcza na taśmie filmowej kilka scen przesyconych soczyście B-klasowymi dialogami, w których grany przez Butlera bohater zapowiada wydarzenia na miarę Apokalipsy, uśmiechając się szyderczo po każdym zakończonym tym momencie w recenzji następuje zwrot akcji. Okazuje się bowiem, że film jednak mija się z początkowymi oczekiwaniami. Ba, daje się go nawet oglądać bez bólu po każdym koszmarnym dialogu (a takie występują jak na lekarstwo), bez łapania się za głowę po każdym zwrocie akcji (bo mimo że ani zbytnią pomysłowością, ani wiarygodnością nie grzeszą, to do statusu bzdury trochę im jednak brakuje), a nawet bez wspomagania się powstałymi w wyniku fermentacji związkami organicznymi, które z reguły stawiają każdą hollywoodzką produkcję w trochę bardziej korzystnym świetle. Podobne wpisyTo, że film da się oglądać, nie znaczy oczywiście, że z miejsca staje się on dobry, ale parę elementów może się w nim podobać. Może się podobać na przykład… Gerard Butler, który cały czas próbuje czegoś nowego, skacząc od pseudohistorycznej naparzanki, poprzez komedie, aż do gangsterki made by Guy Ritchie (swoją drogą – facet ma trochę przechlapane, oczywiście Butler, nie Ritchie, bo Leonidas z 300 i “This is Sparta!” będą się za nim ciągnęły do końca życia). To, czy te próby były udane czy nie, to już inna sprawa, ale jako bezkompromisowy, gotowy na wszystko twardziel, który ciosy na twarz przyjmuje niemal bez mrugnięcia okiem, a swojego przeciwnika częstuje przy każdym spotkaniu one-linerem i wspomnianym wcześniej uśmiechem – sprawdza się idealnie. Jestem nawet gotów zaryzykować stwierdzenie, że scena, w której występuje przed sądem jako własny obrońca, jest naprawdę dobra, bez żadnych “ale…”, “zważając na…” i “biorąc pod uwagę…”.I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że film musi się skończyć, a wątki muszą się zamknąć. Poruszona na początku i w trakcie filmu sprawa nieudolności sądów i wyboru mniejszego zła za wszelką cenę zaciera się z czasem, a serwowane nam zakończenie, przedstawiające przemianę wewnętrzną jednego człowieka, poraża sztampowością. Przy końcówce nawet wybieg scenariusza przenoszący jednego z bohaterów z miejsca na miejsce z prędkością, która zdaje się sugerować, że nagiął on czas i przestrzeń, staje się mało istotna. Między innymi właśnie dlatego Prawo zemsty plasuje się gdzieś w kategorii “ot, bez rewelacji”. Co nie zmienia faktu, że Butlera zwyczajnie lubię i za niego ocena idzie o jedno oczko w z archiwum . 421 76 343 499 407 8 319 397
mechanik prawo zemsty cały film
